In Memoriam Cor van Drongelen

Onze oud-voorzitter (van 1996 tot 2014) Cor van Drongelen is op woensdag 7 augustus thuis, met haar vrouw Marth aan haar zijde, overleden.
Cor was als Maatschappelijk Werkster, al in de tijd dat De Brug nog “Klooster het Mariaconvent” heette, betrokken bij het samen met de nonnen brengen van buurtkinderen naar vakantiegezinnen. Zij leerde in die periode Frans Theuns en zijn Indische vrouw kennen, die al vrijwilligers waren bij de Brug. Die vroegen haar om een ontmoetingsgroep op te zetten voor de Indische Naoorlogse Generatie (NOG) Dat heeft zij gedaan en daarna is zij in vele vrijwilligersrollen verbonden gebleven aan de Brug. Zoals in de wekelijkse Kumpulan, de inloopgroep op de dinsdagmiddag. Deze Jembatangroep bestaat nog altijd, ook omdat ik haar moest beloven dat ik zou zorgen dat deze groep blijft bestaan. Haar afscheid als vrijwilliger vierde zij op de laatste door haar georganiseerde Kerstbijeenkomst in december 2014.
Een van haar grote verdiensten was het omvormen van de Brug, van een traditioneel Katholiek bolwerk, naar de Multiculturele Huiskamer van Nieuw West, die het nog altijd is. Het samenbrengen van alle culturen in de Brug is haar goed gelukt en heeft zelfs geleid tot “Het Appeltje van Oranje” uitgereikt op Paleis Noordeinde door toen nog Prins Willem Alexander en Prinses Maxima. Het was een van de vele successen van De Brug, onder haar leiding. Ook het ontstaan van verhalensite “Het Geheugen van West” en diverse thema bijeenkomsten en de jaarlijkse Pasar Jembatan in de kloostertuin, horen daarbij.
Haar gezondheid die haar in 2014 deed besluiten om bij de Brug te stoppen, betekende dat zij veel van haar bezigheden langzaam maar zeker moest inleveren. Zelfs haar geliefde Brug was op een gegeven moment niet meer bereikbaar voor haar. Haar uitspraak in het jubileumboek bij het 35-jarige bestaan: “Een unieke plek en de enige plek waar ik mij optimaal thuis heb gevoeld”, blijft voor altijd in onze dankbare herinnering.

.
Hans Staphorsius, Voorzitter Stichting de Brug

 

------------------------------------------------------------------------------------

   .

Toespraak op Feestavond “de Meerwaarde van Migratie”

 

Ik ha my mar efkes oars oanklaaid, oars leauwe jimme my net.

Zoals jullie zien, heb ik mij even verkleed. Dit om misverstanden te voorkomen. Ik ben niet zomaar een van die vele oude witte mannen (hallo Boomer) die het, door zijn 7 vinkjes allemaal al zijn leven lang voor elkaar heeft. In de flyer stond “kind van economische vluchtelingen” zeg maar gelukzoekers. En dat is ook zo, in de begin jaren 50 was er in Gorredijk, het dorp in Fryslân, waar we woonden geen droog brood te verdienen voor mijn ouders. Mijn vader maakte als 1e de gigantische stap, over de kloof tussen het platteland en de grote stad. Na een jaar volgde er gezinshereniging, toen ik met mijn moeder (Mem) en twee jongere broertjes, bij mijn Heit kwam wonen in de Dolhaantjestraat in Geuzenveld. Rode rakkers uit de gemeente die Domela Nieuwenhuis, als eerste Socialist in de 2e Kamer kozen, tussen allemaal buren uit de Katholieke zuil. Ik sprak uitsluitend Fries en begon met een forse taalachterstand op school. Wij waren de 1e migranten in onze buurt, al is dat een beetje ingewikkeld. Want vanaf het begin van de jaartelling, toen de Romeinen het grootste deel van Nederland bezette, behalve het gebied boven de grote rivieren, waar de Friezen woonden. Dus zou ik ook kunnen zeggen dat alle latere migranten naar de oude Friese gebieden zijn gekomen. Die vroeger langs de hele Noordzeekust lagen, grofweg van Denemarken tot Duinkerken. Dus het is niet uit te sluiten dat het uiteindelijk ook de Friezen waren die de Dam in de Amstel hebben aangelegd!? Maar ook de Friezen waren niet de 1e bewoners van wat nu Nederland heet en uiteindelijk stammen we allemaal af van een Afrikaanse man en vrouw. Maar in onze straat waren wij dus de eersten van buiten Amsterdam. Samen met Drenten, Groningers en andere Noordelingen. Maar al snel volgden de Indo’s die net als mijn ouders in een door de gemeente gevorderde woning in onze buurt kwamen wonen. En de Surinaamse mensen hadden de weg naar Amsterdam ook allang gevonden. Niet veel later kwamen de Spaanse en Italiaanse “gastarbeiders” en daarna de Turkse en Marokkaanse, om de banen te bezetten, die wij niet (meer) wilden doen. Inmiddels hebben we ook al Poolse en Bulgaarse buren en in de Brug komen inmiddels mensen uit het midden- en verre Oosten die in het AZC aan de Willinklaan wonen. Die laatsten verzorgen samen met de Buurtbuik uw drankjes en hapjes en delen elke zondag bij de Brug soep, brood en ander gered voedsel uit aan de buurtbewoners. Mijn vader (heit) heeft ruim 20 jaar in Amsterdam gewoond, maar is nooit echt aangepast, laat staan opgegaan in de Amsterdamse samenleving. 3 weken na zijn VUT zat hij weer in zijn Fryslan, waar hij nog 10 prachtige jaren heeft gewoond. Omringd door vrienden, die hij hier nooit heeft gemaakt. Ik groeide dus op met de Amsterdamse gezinnen uit de traditionele arbeidersbuurten, de Indo’s en de Surinaamse en speelde met hun kinderen en ging daarmee naar school. Door al deze nieuwe mensen in de nieuwe Westelijke Tuinsteden, ontstonden de mooiste dingen. De Indo-Rock als muziek, in de garageboxen in de buurt. Het eten en de geuren die deze nieuwe culturen met zich meebrachten. Onze aardappelen, groente en zondags vlees en een toetje, begonnen langzaam terrein te verliezen op de Nasi en Bami, de Rijst met Kousenband, de Pizza en Pasta, de Couscous en broodjes Dôner, enzovoort. Het bij familie eten en buiten de deur eten is zo langzamerhand de norm geworden. En de Vlugtlaan en Slotermeerlaan zijn van winkelstraten tot een aaneengesloten restaurantboulevard geworden. Je kunt er natuurlijk op verschillende manieren naar kijken, maar ook in deze moderne tijd is de meerwaarde van deze migratiegeschiedenis in mijn ogen positief. We kunnen allemaal onze eigen cultuur, geloof en (eet)gewoonten houden, maar we hebben veel meer te kiezen. En ook nu komen er met de nieuwkomers nog altijd mensen mee, die kennis en een vak meebrengen, die wij goed kunnen gebruiken. En met al onze verschillen vinden we elkaar ook in Nieuw West. Zitten samen in allerlei organisaties, die hun welzijnswerk doen in en voor de buurtbewoners. Soms voor de eigen specifieke groep, maar steeds vaker ook, net als in de Brug met elkaar. Dus vooral Multicultureel, maar altijd met respect voor de ander, zolang die dat respect ook opbrengt voor de ander in het gezelschap. Wij werken als Brug al 40 jaar onder het motte “Helpen waar het moet, Gezelligheid waar het kan” En we zijn van een onderdeel van het Rijke Roomse leven omgevormd tot de Multiculturele Huiskamer van Nieuw West.

Stichting de Brug; Van goddelijke roeping tot vrijwillige inzet voor de medemens.

Hans Staphorsius, voorzitter  

 

 

-------------

 

- De Brug op AT5: klik hier voor de reportage

 

- 40 jaar De Brug door de Stadsrepoters Nieuw-West: Filmpje op YouTube

 

- VN-verdrag voor de rechten van personen met een handicap

  "niet goed uitvoeren, is schending van mensenrechten”

 

- Lees hier: Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (volledige tekst)

 

Kijk voor andere nieuwtjes en berichten op onze Facebook-pagina!